μοιραζόμαστε την αγάπη για τα βιβλία και τη γνώση!
Το φως στο σκοτάδι·
να γονιμοποιείς το ίδιο το σπέρμα
στην σύσταση του θαύματος
κι όπως ο λεκτικός παράμορφος παραδεισώνεται
να πλέουμε βλέπον
με αντιδογματική των αλλαγμάτων
το σκος στο φωτάδι.
[Από την έκδοση].Περισσότερα
Μπορεί η έκρηξη διαφορετικών φαινομένων πολιτικής, στρατιωτικής και ρητορικής βίας, όπως η πυρηνική απειλή, οι αλληλοσπαραγμοί στον αραβικό κόσμο και η άνοδος του ξενοφοβικού λαϊκισμού, να αναχθεί πειστικά σε ένα συνεκτικό ερμηνευτικό σχήμα και να εξηγηθεί επαρκώς; Τι οδήγησε στην σημερινή βαθιά κρίση νομιμοποίησης της διεθνιστικής και ανοιχτής πολιτικής των θεσμών του δυτικού κόσμου και γιατί οι μεγάλες Εκκλησίες, μέχρι προσφάτως κεντρικοί πυλώνες προάσπισης της ειρήνης και της κοινωνικής ευαισθησίας, αποτελούν συστηματικό στόχο των κοινωνιών που προασπίζονται ακριβώς τις ίδιες αυτές αξίες;
Η μιμητική θεωρία του Ρενέ Ζιράρ, θέτοντας στο κέντρο του ερμηνευτικού της σχήματος μια εικονοκλαστική σύνδεση μεταξύ βίας και θρησκείας, αξιώνει την επιτυχή διαύγαση της αιτίας αυτών των φαινομένων στο σύνολό τους. Μεταφρασμένη για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, η παρούσα συλλογή κειμένων αποτελεί την καλύτερη εισαγωγή στο έργο και στην επικαιρότητα του μεγάλου αυτού Γάλλου στοχαστή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).Περισσότερα
Με ρωτούν κάποιες φορές με ποιο κριτήριο επιλέγω τα έργα που μεταφράζω, δηλαδή τα περισσότερα, αν σκεφτεί κανείς ότι από τα εκατό πάνω-κάτω μεταφρασμένα μέχρι σήμερα, είναι ζήτημα αν φτάνουν σε διψήφιο αριθμό όσα μεταφράστηκαν κατ’ ανάθεση κάποιου θιάσου.
Η αλήθεια είναι πως η επιλογή έχει δυσκολέψει τα τελευταία χρόνια, λόγω της ποσότητας αλλά και της ποιότητας των έργων που γράφονται στον ισπανόφωνο κόσμο. Διαβάζω καθημερινά τουλάχιστον ένα νέο έργο. Όσα με ενδιαφέρουν, τα γράφω αρχικά σε μια λίστα που την έχω βαφτίσει “καραντίνα”. Σε αυτήν επιστρέφω συχνά, όταν πλησιάζει ο καιρός να αρχίσω μια μετάφραση, ξαναδιαβάζω κάποια έργα, αφαιρώ μερικά για τα οποία έχω αλλάξει γνώμη μετά τη δεύτερη ανάγνωση και τελικά επιλέγω αυτό που θα μεταφράσω. Αυτή είναι κατά κανόνα η διαδικασία. Η τακτική και νοικοκυρεμένη.
Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις, που το νοικοκυριό πάει περίπατο, γιατί ενσκήπτει έρως σφοδρός. Υπάρχουν έργα που με την πρώτη ανάγνωση αφήνω στη μέση ό, τι άλλο κάνω για να ξεκινήσω τη μετάφρασή τους. Έργα που μόλις τα διαβάσω νιώθω πως “δεν υπάρχει παρά μόνο ένα άλογο στον κόσμο, και είναι αυτό που κυνηγάω”. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και Το Χελιδόνι. Γράφοντας μάλιστα αυτό το σημείωμα συνειδητοποιώ ότι όσα έργα του Γκιλιέμ Κλούα έχω μεταφράσει ήταν όλα έρωτες σφοδροί. Δεν πέρασαν ποτέ από την “καραντίνα”· Killer, Δέρμα στις φλόγες, Μάρμπουργκ, Smiley, Το Χελιδόνι, το καθένα για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, αλλά και για έναν κοινό: με έκαναν να δακρύζω, από τα γέλια ή από τη συγκίνηση.Περισσότερα
Με λένε Εστέρ και είμαι 10 χρονών. Διηγήθηκα 52 τρομερά ενδιαφέρουσες αληθινές ιστορίες για μένα (για την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τη ζωή μου κ.τ.λ.) στον Ριάντ Σατούφ κι αυτός έφτιαξε αυτό το πολύ ρεαλιστικό βιβλίο που έχει και κακές λέξεις (σκατά-μαλάκα-πουτάνα) γιατί έτσι μιλάμε εμείς οι νέοι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).Περισσότερα
Γιατί λέγεται πως η Πόλη δεν αλώθηκε, αλλά παραδόθηκε; Γιατί δεν συμμετείχαν όλοι οι πολιορκημένοι στην άμυνά της; Γιατί αναθεμάτισε ο μετέπειτα πατριάρχης Γεννάδιος τον αγωνιζόμενο Κωνσταντίνο Παλαιολόγο; Γιατί δήλωσε ο Πορθητής πως κατακτώντας την Πόλη πήρε την “εκδίκηση των Τρώων”; Έχουν οι Ρωμιοί της Πόλης καταγωγή “βυζαντινή”; Τι φορούσαν οι αυτοκράτορες της Ρωμανίας; Γιατί θεωρήθηκε η Ρουμανία “Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο”; Γιατί μιλούσαν οι Εβραίοι της Πόλης ισπανικά; Γιατί έχουν οι Φαναριώτες κακή φήμη; Γιατί αναθεμάτισε ο Γρηγόριος Ε’ την Ελληνική Επανάσταση; Γιατί έχουν οι περισσότεροι Ελληνορθόδοξοι της Πόλης πρώτη γλώσσα την τουρκική; Γιατί έχουν κηρύξει πόλεμο στο Οικουμενικό Πατριαρχείο οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες; Γιατί πίνουν οι σημερινοί Τούρκοι πολύ περισσότερο τσάι απ’ ό, τι καφέ; Γιατί ήταν η οθωμανική Πόλη γεμάτη ξύλινα κτίσματα και πότε και πώς εξαφανίστηκαν;
Σε αυτές και πολλές άλλες ερωτήσεις ψάχνει απάντηση το παρόν οδοιπορικό, τόσο στις σελίδες της ιστορίας όσο και στους δρόμους της ίδιας της Πόλης. Προσκαλεί τον αναγνώστη να γνωρίσει μία ιστορική περιοχή της Κωνσταντινούπολης κατά μήκος του Κερατίου κόλπου. Οι δρόμοι, τα κτίρια και τα ερείπιά τους αποτυπώνουν την διαδρομή μιας πόλης σε αέναη μετάλλαξη: την μετάβαση από την βυζαντινή στην οθωμανική Πόλη και από εκείνη στην μεγαλούπολη του σήμερα. Παράλληλα σκιαγραφεί όψεις της γεμάτης εντάσεις και αντιφάσεις τουρκικής κοινωνίας των ημερών μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).Περισσότερα
Η εθνική συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων για τους μεγάλους άξονες των πολιτικών υπέρβασης της κρίσης ανάγεται πλέον σε υπαρξιακό δίλημμα για την Ελλάδα. Συνυφαίνεται με το τέλος των τυχοδιωκτικών πολιτικών και των ιδεοληπτικών αγκυλώσεων του χθες. Προϋποθέτει μια διακυβέρνηση με συνείδηση του ιστορικού ρόλου της και με προγραμματική συμφωνία εμπιστοσύνης -με την κοινωνία παρούσα και συμμετέχουσα- για τις μεγάλες προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της μετάβασής της στη νέα κανονικότητα.
Στο θεμελιώδες αυτό πολιτικό πρόταγμα ανταποκρίνεται σήμερα πρωταγωνιστικά, μέσα από την ανασυγκρότησή της, η μεγάλη προοδευτική δημοκρατική παράταξη – για την υπεράσπιση της Ελλάδας των ανοιχτών οριζόντων και της ευρωπαϊκής προοπτικής, για την επανεκκίνηση της οικονομίας, την ανασυγκρότηση του κράτους δικαίου και του κοινωνικού κράτους, καθώς και για την ανάταξη της κοινωνικής συνοχής. Το όραμα της νέας Ελλάδας είναι αυτό που εμπνέει τη Νέα Αλλαγή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).Περισσότερα
Ο ανά χείρας συλλογικός τόμος παρουσιάζει μια σειρά μελετών που εξετάζουν τις απόψεις ενός γαλλόφωνου ψυχαναλυτή, που, όμως, είχε την αμφιλεγόμενη τιμή να έχει “αφοριστεί” από τη Διεθνή Ψυχαναλυτική Εταιρεία (IPA). Αυτές οι μελέτες διερευνούν τη σύλληψη της επιστήμης από τον Jacques Lacan, αλλά και τη σχέση της με την ψυχανάλυση υπό μία οπτική που – υπό ευρεία έννοια – θα εκλαμβανόταν ως διττή. Αυτή περιλαμβάνει, κατά πρώτον, την έρευνα για την “επιστημονικότητα της ψυχανάλυσης” και κατά δεύτερον, την εξέταση αυτού που θα μπορούσε να αποκληθεί ένα είδος της “ψυχανάλυσης της επιστήμης”. Η μελέτη του κάθε κεφαλαίου είναι αυτοτελής και μπορεί να διαβαστεί με τους δικούς της όρους. Παρόλα αυτά, χωρίς να ελαχιστοποιείται η σημασία των μεταξύ τους εντάσεων, πρέπει να σημειωθεί εμφατικά ότι παρουσιάζουν ισχυρές οικογενειακές ομοιότητες που τις συνδέουν σε ένα κοινό ερευνητικό σχέδιο. Στα κεντρικά θέματα που οι συγγραφείς των κεφαλαίων πραγματεύονται και επεξεργάζονται εκ νέου, από διαφορετικές οπτικές γωνίες, συμπεριλαμβάνεται η χρήση των μαθηματικών στη λακανική ψυχανάλυση, η σπουδαιότητα της γλωσσολογίας και των φροϋδικών κειμένων για την προσέγγιση του Lacan, καθώς και η σημασία που αποδίδεται στην ηθική και τον ρόλο του υποκειμένου. (Απόσπασμα από την εισαγωγή της έκδοσης).
H ιστορία των πάντων. 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια – από τη Μεγάλη Έκρηξη έως την έλευση του ανθρώπινου πολιτισμού.
Με οξυδέρκεια και κομψότητα -και μέσα σε χρόνο και χώρο ρεκόρ- ο γεωφυσικός Ντέιβιντ Μπερκοβίτσι εξηγεί πώς έφτασαν τα πάντα στη σημερινή τους μορφή – από τη δημιουργία των άστρων και των γαλαξιών μέχρι τον σχηματισμό της ατμόσφαιρας και των ωκεανών της Γης, και από την προέλευση της ζωής μέχρι τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ο Μπερκοβίτσι παντρεύει το χιούμορ με την περιπέτεια της επιστήμης, εκτοξεύοντας τον αναγνώστη σχεδόν 14 δισεκατομμύρια χρόνια πίσω στον χρόνο, ενώ συνδυάζει τις βασικές θεωρίες πάνω στις οποίες πατάμε για να κατανοήσουμε ετερόκλητα θέματα όπως η σωματιδιακή φυσική, η τεκτονική των πλακών και η φωτοσύνθεση.
Στο μοναδικό αυτό εγχείρημα του Μπερκοβίτσι κρύβεται ένας θησαυρός πραγματικής επιστήμης και συναρπαστικής ιστορίας, μια μοναδική εισαγωγή στους κλάδους της κοσμολογίας, της γεωλογίας, της γενετικής, της κλιματικής επιστήμης και της εξέλιξης του ανθρώπου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Είμαστε αστρική σκόνη. Ο “οδηγός τσέπης” για το σύμπαν του Ντέιβιντ Μπερκοβίτσι ξετυλίγει αυτή την όμορφη αλήθεια και εξηγεί τι είναι αυτό που καθιστά μοναδικό τον πλανήτη μας. Στα χέρια σας κρατάτε ένα βιβλίο γεμάτο με ανακαλύψεις από μια διαφορετική οπτική γωνία”. (Sean B. Carroll, συγγραφέας του The Serengeti Rules).
Τα ερωτικά διηγήματα του Παπαδιαμάντη, κείμενα εξαιρετικής αφηγηματικής τέχνης, περιγράφουν με ένταση, πυκνότητα, μυστικό παλμό και χάρη ταυτόχρονα, τον έρωτα που πυρπολεί τον άνθρωπο και τον τρελαίνει, καθώς και την απάρνηση του πάθους, με το μεγαλείο και τη μελαγχολία της. Μιλούν για το πόσο ηρωικό είναι να σκοτώσει κανείς μέσα του τον δράκο του πόθου, αλλά και για την «αγρία χαρά» εκείνου που επιλέγει να ζει μέσα στο βάσανό του. Ο Νοσταλγός τού επέκεινα, ο αθεράπευτα μελαγχολικός Παπαδιαμάντης, βλέπει τον γήινο έρωτα ως συγκαλυμμένο ναρκισσισμό, ενώ θεωρεί πως οι μόνες στιγμές αληθινής ευτυχίας για τον άνθρωπο γεννιούνται από τον έρωτα προς το θείο. Είναι αυτές οι μυστικές στιγμές, ωστόσο, που αποδίδονται από τον μεγάλο τεχνίτη με εξόχως γήινο και αισθησιακό τρόπο.
Στη μελέτη της η Αγγέλα Καστρινάκη επιχειρεί να φωτίσει τα αινιγματικά παπαδιαμαντικά κείμενα, με οδηγό τα πανανθρώπινα και τα χριστιανικά σύμβολα. Όμορφες κόρες, κάτω από τη γοητευτική τους όψη αποκαλύπτονται επικίνδυνα στοιχειά του νερού, και νεαροί άντρες κρύβουν κάποτε μέσα τους τη βία του αρπακτικού, ακόμα και τον ίδιο τον διάβολο. Η θάλασσα και η λίμνη, η φωτιά, τα λουλούδια, οι σπηλιές, τα άστρα κι η σελήνη δεν είναι μονάχα διάκοσμος του φυσικού κόσμου, παρά αποτελούν σημεία που οδηγούν βαθύτερα στο νόημά του. Παρακολουθώντας τον τρόπο με τον οποίο ο Παπαδιαμάντης χειρίζεται το θέμα του προπατορικού αμαρτήματος, η μελετήτρια υποστηρίζει ότι ο συγγραφέας έμμεσα αλλά επίμονα υποβάλλει την ανάγκη αποφυγής του σαρκικού έρωτα και της τεκνογονίας, που μόνο δεινά προσθέτουν στον κόσμο, κινούμενος έτσι στα όρια της αποδεκτής χριστιανικής πίστης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Το “Σάντιτον” (1817) είναι το τελευταίο μυθιστόρημα της Τζέιν Ώστιν. Η αποδυναμωμένη υγεία της Αγγλίδας συγγραφέως και ο θάνατός της, στις 18 Ιουνίου του ίδιου έτους, κληροδοτούν στην παγκόσμια λογοτεχνία δώδεκα κεφάλαια από το πιο ώριμο έργο της.
Κανείς δεν γνωρίζει αν η Σάρλοτ Χέιγουντ και ο Σίντνεϊ Πάρκερ (Σάντιτον) θα κατάφερναν να «κλέψουν τη δόξα» από την Ελίζαμπεθ Μπένετ και τον κ. Ντάρσι – το ζευγάρι των πρωταγωνιστών στο “Περηφάνια και προκατάληψη”. Βέβαιο, όμως, είναι πως στις σελίδες αυτού του μυθιστορήματος η Ώστιν ασκεί ενδελεχή κριτική στην ηθική φιλοσοφία του φύλου, αντικρίζοντας από τα παράθυρά της έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία.
Το “Σάντιτον” αποτελεί την οριστική λογοτεχνική πνοή της Ώστιν και ένα ακατέργαστο διαμάντι για κάθε αναγνώστη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Αν ο Σάμιουελ ήξερε ότι η μητέρα του θα έφευγε, ίσως να έδινε μεγαλύτερη σημασία. Ίσως να την άκουγε πιο προσεκτικά, να την παρατηρούσε πιο στενά, να κρατούσε σημειώσεις για τα σημαντικά πράγματα. Ίσως να φερόταν διαφορετικά, να μιλούσε διαφορετικά, να ήταν ο ίδιος διαφορετικός.
Ίσως να μπορούσε να γίνει ένα παιδί για το οποίο να άξιζε να μείνει κανείς.
Όμως ο Σάμιουελ δεν ήξερε ότι η μητέρα του έφευγε. Δεν ήξερε ότι έφευγε εδώ και πολλούς μήνες – στα κρυφά και κομμάτι κομμάτι. Αφαιρούσε αντικείμενα απ’ το σπίτι ένα ένα. Ένα φόρεμα απ’ την ντουλάπα. Έπειτα μια φωτογραφία απ’ το άλμπουμ. Ένα πιρούνι απ’ το συρτάρι με τα ασημικά. Μια κουβέρτα κάτω απ’ το κρεβάτι. Κάθε βδομάδα έπαιρνε κάτι καινούργιο. Μια μπλούζα. Ένα ζευγάρι παπούτσια. Ένα χριστουγεννιάτικο στολίδι. Ένα βιβλίο. Σιγά σιγά, η παρουσία της μες στο σπίτι εξασθενούσε. […] (Από τον πρόλογο της έκδοσης).
Η Λέενα Κρουν είναι η επιφανέστερη συγγραφέας της Φινλανδίας και μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά. Ο τόμος περιλαμβάνει δύο σύντομα έργα της, το εμβληματικό Ταίναρον (1985), που την έκανε ευρύτερα γνωστή, και το πιο πρόσφατο Hotel Sapiens (2013). Η πρώτη ιστορία είναι γραμμένη σε επιστολική μορφή και ισορροπεί μεταξύ πεζογραφίας και ποίησης, πραγματικότητας και ονειροφαντασίας.
Ο παραλήπτης των επιστολών παραμένει ανώνυμος και δεν απαντά ποτέ. Η συντάκτριά τους βρίσκεται σε μια πόλη που δεν σταματά να μεταμορφώνεται. Έφτασε εκεί για κάποιον λόγο που δεν θυμάται. Νοσταλγεί το σπίτι της, παράλληλα όμως γοητεύεται από τα παράξενα πλάσματα που την περιτριγυρίζουν. Με ξεναγό της το υπομονετικό Σκαθάρι προσπαθεί να καταλάβει τον τρόπο ζωής τους. Η δεύτερη ιστορία διαδραματίζεται σ’ έναν περίκλειστο χώρο, ασαφή και ακαθόριστο, τον οποίο κατοικούν οι φορείς μιας σπάνιας ασθένειας που ονομάζεται ανθρωπιά. Κανένας απ’ αυτούς δεν είναι εντελώς στα καλά του τη στιγμή που ο γύρω κόσμος φαίνεται να οδεύει προς το τέλος του. Το ετερόκλητο αυτό πλήθος το φυλάσσουν μηχανές των οποίων η νοημοσύνη και η ηθική έχουν ξεπεράσει το επίπεδο των δημιουργών τους, των ανθρώπων. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Το άγαλμα του εσταυρωμένου, ένας γρίφος.
Η φύση του, βεβηλωμένη, αποκαλύπτει στην αφή τα μυστικά της. Μια πόλη κοντά στη θάλασσα, ένα συνοριακό χωριό, ένας σκοτεινός, ριψοκίνδυνος έρωτας, κι η λαχτάρα του τεχνίτη ν’ αποκρυπτογραφήσει τα μυστικά του αγάλματος, χτίζουν το σκηνικό αυτής της μοναδικής ιστορίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Το “Με τα μάτια ενός δυτικού“, γραμμένο στα 1911, είναι ένα ταξίδι του Κόνραντ στα σκοτάδια της ανθρώπινης αβύσσου, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί μια συμβολή στην κατανόηση της ρωσικής ιδιοσυγκρασίας. Η ιστορία εκτυλίσσεται ανάμεσα σε δύο πόλεις: τη ληθαργική, ανέμελη και τρυφηλή Γενεύη και την γεμάτη ψιθύρους και τριγμούς Πετρούπολη, την εποχή που η Πετρούπολη ήταν ακόμη Αγία.
Το μυθιστόρημα αυτό δεν είναι παρά μία περιγραφή της Ρωσικής Ψυχής και του πώς αυτή αντιλαμβάνεται τον κόσμο, μέσα από τα μάτια ενός Δυτικού πάντα, και μία προφητεία για την τσαρική αυτοκρατορία που καταρρέει, την απειλή του γερμανικού ιμπεριαλισμού, την επανάσταση του 1917 που αχνοφαίνεται και την κατάληξή της.
Είναι ένα βιβλίο που μοιάσει με πολιτικό αλλά δεν είναι· μοιάζει με ιστορικό ή περιπετειώδες αλλά δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι ένα βιβλίο που μιλάει για τα πάντα· μήπως όμως αυτός δεν είναι ο ορισμός του μεγάλου μυθιστορήματος; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Αποφάσισα να τον πιστέψω, ξέροντάς πως η ζημιά θα ‘ταν ανεπανόρθωτη. Ο Ντανιέλ, σκυμμένος πάνω από το τραπεζάκι του μπαρ, έδινε τις λεπτομέρειες μιας υπόθεσης που διαγραφόταν ανησυχητική. Θυμάμαι τα λόγια του να πέφτουν αργά από το στόμα του, την κατάπληξη που προκαλούσαν όχι μόνο επειδή αυτά που έλεγε είχαν να κάνουν με τον Μπόρχες, αλλά και επειδή δε θύμιζαν σε τίποτα τη συνήθη του μετριοπάθεια: “Ο Μπόρχες είναι επινόημα, είναι ένα συλλογικό δημιούργημα… ακόμα και η Κοδάμα αγνοούσε όλα αυτά τα χρόνια πως ο συγγραφέας Μπόρχες δεν ήταν παρά μια κατασκευή, βάσει ενός συμφώνου που παρέμεινε σε ισχύ ως το θάνατό του.”
Πατώντας γερά σε μερικά από τα αρχετυπικά διηγήματα του Μπόρχες, ο επίσης Αργεντινός Γκαστόν Φιόρδα αποτολμά ένα μυθιστόρημα που ακροβατεί χαριέντως ανάμεσα στο φιλολογικό ψευδοδοκίμιο και στο μεταφυσικό θρίλερ. Αφετηρία του, η σκανδαλώδης εικασία ότι αυτή η μείζων προσωπικότητα που όλοι αναγνωρίζουμε ως έναν από τους μεγαλύτερους στοχαστές και πεζογράφους του 20ού αιώνα δεν ήταν παρά ένα κατασκεύασμα της ομάδας του περίφημου περιοδικού “Sur”, ένας ατάλαντος συγγραφίσκος που απλώς υπέγραφε τα διηγήματα και τα ποιήματα της ομάδας, με το όνομα Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Λεπτό χιούμορ, “αστυνομικές” ανατροπές και απίστευτο αφηγηματικό… θράσος! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Η “Τριστάνα” είναι η πολυκύμαντη ιστορία της προσωπικής επανάστασης μιας γυναίκας, η οποία ναυαγεί προτού καν πραγματωθεί. Μυθιστόρημα εμβληματικό, που διόλου τυχαία επιλέχθηκε για να μεταφερθεί στον κινηματογράφο από τον Λουίς Μπουνιουέλ, περιγράφει την «ουτοπία» που ονειρεύεται μια γυναίκα-κτήμα, στο μικροαστικό περιβάλλον της Μαδρίτης του 19ου αιώνα: να ζήσει ελεύθερη και ανεξάρτητη, διεκδικώντας τόσο την ερωτική ευδαιμονία όσο και την προσωπική ολοκλήρωση. Πρόκειται, παράλληλα, για την ιστορία ενός ερωτικού τριγώνου, όπου τα συναισθήματα και οι ρόλοι παρουσιάζουν απροσδόκητες εναλλαγές και μεταπτώσεις, τις οποίες μόνο ένας δεινός προσωπογράφος όπως ο Μπενίτο Πέρεθ Γκαλδός -ο μεγαλύτερος, κατά πολλούς, Ισπανός μυθιστοριογράφος μετά τον Θερβάντες- θα μπορούσε να αποδώσει. Με το έργο αυτό, ο υποψήφιος για Νόμπελ συγγραφέας παρουσιάζει το παράδοξο του Φλωμπέρ: περιγράφει με τον πλέον ρεαλιστικό, ανατομικό σχεδόν τρόπο τις διακυμάνσεις του βίου μιας ηρωίδας, όπως η Μαντάμ Μποβαρύ, ως το μεδούλι ρομαντικής… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Μου ζητάς, αγαπητέ μου φίλε, να σου μεταφέρω τις εντυπώσεις μου από την Αφρική, να σου γράψω για τις περιπέτειές μου, μα πάνω απ’ όλα για τις ερωτικές ιστορίες μου σ’ αυτή την ήπειρο που από καιρό με είχε μαγέψει. Θυμάμαι πόσο αστειευόσουν με τους “σκουρόδερμους έρωτες”, όπως τους απο-καλούσες, λέγοντάς μου πως με βλέπεις να επιστρέφω μια μέρα συνοδευόμενος από κάποια πανύψηλη εβένινη ύπαρξη με κίτρινο μεταξωτό φουλάρι στα μαλλιά και ζωηρόχρωμη ενδυμασία.
Θα πάρουν κάποια στιγμή σειρά και οι γαζέλες της μαυριτανικής ερήμου, μην αμφιβάλλεις καθόλου γι’ αυτό. Άλλωστε, έχω δει κάμποσες από δαύτες που μου ‘χουν ανάψει τον πόθο να βουτήξω την πένα μου και στο δικό τους μελάνι. Για την ώρα, όμως, είμαι απασχολημένος με κάτι καλύτερο και απροσδόκητα αυθεντικό!
Στην τελευταία σου επιστολή έγραφες: “Αν ξέρω πώς βιώνει τον έρωτα ένας λαός, τότε τον ξέρω αρκετά καλά ώστε να τον περιγράψω, ακόμη και αν δεν τον έχω δει ποτέ στη ζωή μου”. Μάθε λοιπόν, φίλε μου, πως εδώ οι άνθρωποι ερωτεύονται ξέφρενα. Από την πρώτη κιόλας στιγμή νιώθεις να σε διατρέχει ένα ρίγος έξαψης, να σε κυριεύει ένας αναβρασμός, μία αιφνίδια όξυνση των επιθυμιών, μία διαρκής υπερένταση που ερεθίζει τις ορέξεις και τις αισθήσεις μέχρις εξουθενώσεως, από την απλή επαφή των χεριών έως εκείνη την άλογη παρόρμηση που σε ωθεί στις πιο ακατονόμαστες πράξεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Την άνοιξη του 1972, ο νεαρός υπαρχιφύλακας της αστυνομίας Γοργόνιο Γιανέθα τοποθετείται στο πρώτο του πόστο, στην Υπηρεσία Εγκληματολογικών Ερευνών της πόλης Καστεγιόν δε λα Πλάνα, όπου δρα ανενόχλητη η διαβόητη Πολιτική και Κοινωνική Αστυνομία του καθεστώτος του Φράνκο. Όταν του αναθέτουν την πρώτη του αποστολή, να βεβαιώσει το θάνατο ενός Χιλιανού μηχανικού σε τροχαίο ατύχημα, ο νεοδιορισμένος αστυνόμος Γοργόνιο θα κληθεί να ερευνήσει μια περίπλοκη ιστορία με σκοτεινές προεκτάσεις. Οι νωπές μνήμες του Εμφυλίου στην Ισπανία, οι ηρωικές νίκες ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και οι υπόγειες διαδρομές της αντίστασης στη δικτατορία του Φράνκο συνθέτουν τον καμβά της ιστορίας αυτής. Η εντιμότητα και η αθωότητα του νεαρού αστυνομικού είναι το όπλο του για να διαλευκάνει μια βρόμικη υπόθεση, όπως αποτυπώνεται στη σαρκαστική αλλά και γλαφυρή αφήγηση της ισπανικής επαρχιακής κοινωνίας των αρχών της δεκαετίας του ’70. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
“Ο Λιμόνοφ δεν είναι μυθιστορηματικός χαρακτήρας. Υπάρχει. Γνωριζόμαστε. Υπήρξε αλήτης στην Ουκρανία, είδωλο του σοβιετικού αντεργκράουντ, άστεγος και μετά θαλαμηπόλος ενός δισεκατομμυριούχου στο Μανχάταν, μοδάτος συγγραφέας στο Παρίσι, στρατιώτης χαμένος στα Βαλκάνια και τώρα, στο απέραντο μπουρδέλο του μετακομμουνισμού, γηραιός χαρισματικός ηγέτης ενός κόμματος νεαρών ντεσπεράντο. Ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του σαν ήρωα, άλλοι μπορεί να τον θεωρούν αγύρτη: επ’ αυτού, επιφυλάσσομαι.
Είναι μια ζωή επικίνδυνη, αμφίσημη: ένα κανονικό περιπετειώδες μυθιστόρημα. Είναι επίσης, κατά τη γνώμη μου, μια ζωή που μας λέει κάτι. Όχι μόνο για εκείνον, τον Λιμόνοφ, όχι μόνο για τη Ρωσία, αλλά για την ιστορία όλων μας από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά”. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
“Ο Καρρέρ, που έχει το χάρισμα να μας παρασύρει στην έρευνά του, διαθέτει μια αρετή σπάνια στους σύγχρονους συγγραφείς: γράφει καθαρά. Όλα εξελίσσονται τόσο φυσικά, και η ζωή είναι τόσο παρούσα μέσα στην εξέλιξη ώστε, όταν τον διαβάζουμε, ξεχνάμε ότι διαβάζουμε ένα βιβλίο. Πλέον δεν μας απασχολεί καν να μάθουμε πώς συνέβησαν όλα αυτά. Δεν προλαβαίνουμε.” (Pierre Assouline)
“Ακόμα και η τρελή ιδέα του Καρρέρ να γράψει βιβλίο για τη ζωή μου δείχνει ότι δεν είναι ένας συνηθισμένος συγγραφέας. Είναι τύπος ιδιαίτερος, ξεχωριστός. Μετά το Λιμόνοφ, μπορεί να “κακοπάθει”… Του το εύχομαι, όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς κακοπαθαίνουν. (Edouard Limonov).
Ένα μικρό αριστούργημα. Γράφτηκε το 1912 κι είναι ένα εκπληκτικής δεξιοτεχνίας χρονικό της παρακμής, της κάθε είδους παρακμής. Ο Τόμας Μαν αναλύει και καταγράφει με ακρίβεια τις τάσεις της εποχής του, τις αγωνίες της ωριμότητας, την άβυσσο του θανάτου, που περισσότερο από καθένα βιώνει και αισθάνεται ο καλλιτέχνης, ο δημιουργός.
Ο πενηντάχρονος Γκούσταφ Άσενμπαχ, ένας επιτυχημένος συγγραφέας, ταξιδεύει στη Βενετία για διακοπές. Στη διάρκεια ενός γεύματος στο ξενοδοχείο, την προσοχή του τραβάει ένα εξαιρετικά όμορφο αγόρι. Σύντομα οι μέρες του αρχίζουν να περιστρέφονται γύρω από το πότε θα το ξαναδεί και αγνοεί τις δυσοίωνες φήμες που κυκλοφορούν ότι ένας λοιμός εξαπλώνεται στην πόλη.
Ο Θάνατος στη Βενετία είναι μια αριστουργηματική ιστορία για την εμμονή, για την αγωνία του δημιουργού και την άβυσσο του τέλους.
Μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Λουκίνο Βισκόντι με τον Ντερκ Μπόγκαρτ στον ρόλο του Γκούσταφ Άσενμπαχ.
Πολλά, πάμπολλα τα ερωτήματα που θέτει ο Μαν στην πυκνή ύφανση αυτής της νουβέλας κι ο αναγνώστης θα απαντήσει κατά το δοκούν. Ωστόσο δίνεται και μια απάντηση απευθείας από τον συγγραφέα. “Οι άνθρωποι δεν ξέρουν γιατί επαινούν ένα έργο τέχνης. Μη όντας ειδήμονες, πιστεύουν ότι ανακαλύπτουν σ’ αυτό εκατοντάδες προτερήματα για να δικαιολογήσουν την προτίμησή τους· όμως ο πραγματικός λόγος της επιδοκιμασίας τους είναι κάτι απρόσμενο, […] ότι συμπάσχουν”. Στον Θάνατο στη Βενετία, στη σύντομη αυτή ιστορία όπου όλα εκτυλίσσονται στο πνεύμα μιας μουσικής σύνθεσης, με τον ρυθμό να επιταχύνεται από τη μία φράση στην άλλη, μας δίνεται τουλάχιστον η δυνατότητα να συμπάσχουμε με τον ήρωά του κι εντέλει να τον συμπαθήσουμε παρά την εσωτερική σύγχυση και τα ανομολόγητα πάθη του. (Από τον πρόλογο του Δημήτρη Στεφανάκη).
“Γιατί ο άνθρωπος αγαπά και εκτιμά τον άλλο όσο δεν τον γνωρίζει ώστε να μπορεί να τον κρίνει, και ο πόθος είναι απόρροια της ελλιπούς γνώσης για τον άλλο”.
Ο παραδοσιακός ρωσικός βερμπαλισμός -κληροδότημα της τολστόιας επιρροής-, σε συνδυασμό με το πολυχρησιμοποιημένο ανά την υφήλιο θέμα του πολέμου, θα μπορούσε να είχε σταθεί εμπόδιο στην προσπάθεια του Ρώσου συγγραφέα και δημοσιογράφου Κονσταντίν Σιμόνοφ να δημιουργήσει ένα καθηλωτικό χρονικό των αρχών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και πιο συγκεκριμένα των γεγονότων του Δυτικού Ρωσικού Μετώπου, τότε που οι Γερμανοί απείλησαν με την προέλασή τους την ίδια τη Μόσχα. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν συνέβη!
Ο συγγραφέας παρουσιάζει με συναρπαστικό και συνάμα ακριβή τρόπο μάχες, οπισθοχωρήσεις και κυκλωτικές κινήσεις αλλά δεν αρκείται μόνο σε αυτό. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που το σκεπάζει η καταχνιά του πολέμου -κάθε πολέμου, οποιουδήποτε έθνους-, με τον τρόμο του αλλά και με τις ανταμοιβές και τις εξάρσεις του, και πάνω απ’ όλα με την άκρατη περιφρόνησή του για ό,τι χωρίζει τους Ζωντανούς από τους Νεκρούς.
Ο ήρωας του βιβλίου, ο Βάνια Σιντσόφ, ένας νεαρός πολεμικός ανταποκριτής μπαίνει στην πρώτη γραμμή του πολέμου, τραυματίζεται, αιχμαλωτίζεται και τελικά δραπετεύει, έχοντας απολέσει την αστυνομική και κομματική του ταυτότητα – δηλαδή, τα εχέγγυο της επιβίωσής του. Πασχίζοντας να διασώσει την υπόληψή του ως στρατιώτη, οδηγείται από μονάδα σε μονάδα, από σύντροφο σε σύντροφο, και παρόλο που η πίστη του στη νίκη της χώρας του παραμένει αταλάντευτη, εκείνο που συχνά κλονίζεται είναι η πίστη του στην ανθρώπινη φύση.
Όμως ο Σιντσόφ, με όλη την αφοσίωση και τις απογοητεύσεις του, δεν είναι παρά ένας άνθρωπος. Ο πραγματικός ήρωας που προσλαμβάνει επικές διαστάσεις δεν είναι άλλος από τον Ρωσικό Στρατό.
Με σύμμαχο τη μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου, ο Σιμόνοφ συνυφαίνει αρμονικά σε ένα γιγάντιο πλέγμα χαρακτήρες και γεγονότα, και κατορθώνει να αποδώσει αυτήν την “αδιόρατη σκόνη” που αναπόφευκτα καλύπτει έναν λαό σε περίοδο πολέμου. Ένα εκτενές έργο, που αποζημιώνει τελικά τον αναγνώστη χάρη στην ιστορική του ακρίβεια και την περίτεχνη μυθοπλασία του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Η ζωή του Γουλφ Χάντα κυλούσε σαν παραμύθι. Ταπεινής καταγωγής, γιος ξυλοκόπου από την Κούμπρια, κατάφερε να γίνει μεγιστάνας και παντρεύτηκε την κοπέλα που αγαπούσε από έφηβος. Όμως όλα τα καλά πράγματα κάποτε τελειώνουν…
Ένα πρωί εισβάλλει στο σπίτι του η Αστυνομία και ο ίδιος φυλακίζεται για εγκλήματα που ορκίζεται ότι δεν έχει διαπράξει. Η ζωή του καταρρέει, η γυναίκα του τον εγκαταλείπει και αυτός βυθίζεται για χρόνια στη σιωπή.
Ποιοι ήταν αυτοί που θέλησαν να τον καταστρέψουν; Για δύο πράγματα είναι σίγουρος: ότι η αλήθεια κρύβεται σε μια σκοτεινή περίοδο της νιότης του, και ότι είναι διατεθειμένος μέχρι και να σκοτώσει για να τη μάθει… και ίσως τελικά αναγκαστεί να το κάνει.
Κι έτσι αρχίζει μια ιστορία γεμάτη ανατροπές που κρατούν τον αναγνώστη σε συνεχή αγωνία μέχρι την τελευταία σελίδα.
Άλλη μια απίστευτη ιστορία γραμμένη με το κομψό στυλ και χαρακτηριστικό φίνο χιούμορ του συγγραφέα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ ’50, στα δύσβατα δάση της βορειοανατολικής Σιβηρίας. Ο έφεδρος Πάβελ Γκάρτσεφ, καλείται εν μέσω ψυχρού πολέμου να συμμετάσχει σε μια άσκηση ετοιμότητας ενάντια στην Αμερικανική πυρηνική απειλή. Μαζί με άλλους τέσσερις αξιωματικούς, θα βρεθεί σύντομα μέλος μιας ειδικής αποστολής: τη σύλληψη ενός κατάδικου που απέδρασε από κάποιο γειτονικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Μια πραγματική περιπέτεια ξεκινά τότε, για όλη την ομάδα. Το κυνήγι του δραπέτη δεν αποδεικνύεται καθόλου εύκολη υπόθεση. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που αυτός δείχνει να γνωρίζει πολύ καλύτερα τις ιδιομορφίες της μυστηριώδους και αχανούς τάιγκα από εκείνους. Στο τέρμα αυτής της γεμάτης απρόβλεπτα καταδίωξης και μετά την αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του δραπέτη, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, ειδικά για τον Πάβελ που θα δει την ύπαρξή του ν’ αλλάζει ολοκληρωτικά και καινούργιους, ανυποψίαστους ορίζοντες ν’ ανοίγονται μπροστά του για να τον οδηγήσουν, όπως μετά από ένα ταξίδι μύησης, στο “αρχιπέλαγος μιας άλλης ζωής”. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Βεβαίως, αυτό είναι το θέμα του Πάκο Γιούνκε. Ο Πάκο Γιούνκε, ένα χωριατόπαιδο, πρωτοπηγαίνει σχολείο. Η μάνα του δουλεύει υπηρέτρια στο πλουσιόσπιτο του τοπικού μεγιστάνα Ντόριαν Γκριβ, Άγγλου διευθυντή των σιδηροδρόμων της Peruvian Corporation. Τον Πάκο τον στέλνουν σχολείο βασικά για να συνοδεύει και να ψυχαγωγεί τον Ουμπέρτο, γιο των Γκριβ. Ο Ουμπέρτο ταπεινώνει, κακομεταχειρίζεται και ασκεί βία στον Πάκο, τον μικρό υπηρέτη του μικρού αφέντη. Στη σχολική τάξη μεταφέρεται αυτούσια η σχέση αφέντη-υπηρέτη, η οποία είχε διαμορφωθεί στο πλουσιόσπιτο των Γκριβ, δηλαδή “έξω στην κοινωνία”. Πώς θα αντιδράσουν ο δάσκαλος, τα άλλα παιδιά, ο ίδιος ο Πάκο;
“Πάκο Γιούνκε”: Ένα ιδιότυπο “παιδικό αφήγημα” που έγραψε το 1931, κατά παραγγελία του εκδότη ενός περιοδικού για παιδιά και εφήβους στη Μαδρίτη, ο κορυφαίος Περουβιανός ποιητής Σέσαρ Βαγιέχο (1892-1938), ένας από τους σημαντικότερους ανανεωτές του ποιητικού λόγου τον 20ό αιώνα. Πολύ “θλιβερό για παιδικό”, κατά τον επίδοξο εκδότη του, τελικά εκδόθηκε το 1951 στο Περού. Σήμερα, το μάλλον επίκαιρο αυτό “παλαιό” αριστούργημα -μινιμαλιστικής έμπνευσης και λιτής γραφής- βρίσκεται στα σχολικά βιβλία του Περού· ξεσηκώνοντας, κατά καιρούς, πολεμικές, από δεξιά κι αριστερά, λόγω του γυμνού ρεαλισμού του, απαισιόδοξου και αδιέξοδου, όπως λένε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Χριστούγεννα του 1558. Ο νεαρός Νεντ Γουίλαρντ επιστρέφει στη γενέτειρά του, το Κίνγκσμπριτζ, για να ανακαλύψει ότι ο κόσμος του δεν είναι πια όπως τον είχε αφήσει. Οι αρχαίοι λίθοι του καθεδρικού ναού ρίχνουν τη σκιά τους σε μια πόλη που σπαράσσεται από θρησκευτικό μίσος. Η Αγγλία βρίσκεται σε αναταραχή, ενώ οι αιματηρές συγκρούσεις θέτουν σε δοκιμασία αξίες, φιλίες και έρωτες. Και σύντομα ο Νεντ βρίσκεται στο αντίπαλο στρατόπεδο από τη Μάρτξερι Φιτζέραλντ -το κορίτσι που λαχταρά να παντρευτεί.
Τότε η Ελισάβετ Τυδώρ ανεβαίνει στο θρόνο και όλη η Ευρώπη στρέφεται κατά της Αγγλίας. Η ευφυέστατη νεαρή βασίλισσα στήνει το πρώτο δίκτυο μυστικών υπηρεσιών της χώρας έτσι ώστε να ενημερώνεται αμέσως για κάθε δολοπλοκία, σχέδιο δολοφονίας, εξέγερση ή σχεδιαζόμενη εισβολή. Η Ελισάβετ ξέρει ότι η σαγηνευτική, πεισματάρα βασίλισσα Μαρία της Σκωτίας βρίσκεται στο Παρίσι και τηρεί στάση αναμονής. Μέλος μιας αδίστακτα φιλόδοξης γαλλικής οικογένειας, η Μαρία έχει ανακηρυχθεί νόμιμη ηγεμόνας της Αγγλίας και οι υποστηρικτές της συνωμοτούν για να απαλλαγούν από τη νέα βασίλισσα.
Ο έρωτας του Νεντ και της Μάρτζερι φαίνεται καταδικασμένος, καθώς επί μισό αιώνα ακραία στοιχεία πυροδοτούν τη βία από το Εδιμβούργο ως τη Γενεύη. Και ενώ η Ελισάβετ κρατά με νύχια και δόντια το θρόνο της και τις αρχές της, προστατευμένη από μια μικρή, αφοσιωμένη ομάδα πολυμήχανων κατασκόπων και θαρραλέων μυστικών πρακτόρων, πολύ σύντομα γίνεται φανερό ότι οι πραγματικοί εχθροί -τότε όπως και τώρα- δεν είναι οι αντίπαλες θρησκείες. Η αληθινή μάχη μαίνεται ανάμεσα σ’ εκείνους που πιστεύουν στην ανοχή και το συμβιβασμό και στους τυράννους που επιδιώκουν να επιβάλουν τις ιδέες τους σε όλους τους άλλους – με κάθε κόστος.
Έχοντας μαγέψει εκατομμύρια αναγνώστες με τα αριστουργηματικά Οι Στυλοβάτες της Γης και Ένας Κόσμος Χωρίς Τέλος, ο Ken Follett επιστρέφει για ακόμη μια φορά στο Κίνγκσμπριτζ με το #1 bestseller των New York Times Ένας Στόλος Φωτιάς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).