Ετικέτα: ΓΑΛΛΙΑ

Ο θάνατος του Μπαλζάκ θα μπορούσε να αποτελεί το μυθιστορηματικό τέλος ή μία φανταστική αναπόληση και ανάμνηση των τελευταίων ημερών ενός φανταστικού περίφημου καλλιτέχνη. Και όμως όσα περιγράφονται εδώ από τον Μιρμπώ αποτελούν αφηγήσεις ανθρώπων που βίωσαν από κοντά τις τελευταίες μέρες μιας μεγαλειώδους φυσιογνωμίας. Ο Μιρμπώ σε αυτό το ολιγοσέλιδο βιβλίο ξετυλίγει το κουβάρι της θλίψης, μιας θλίψης για έναν άνθρωπο που μια ζωή έτρεχε να ξεχρεώσει τα υπέρογκα χρέη που δημιουργούσε και στο τέλος ένιωσε την απόλυτη συναισθηματική και οικονομική κατάπτωση, έναν κατήφορο που δεν άντεξε δυστυχώς και ήταν τελικά κάτι που τον οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στον θάνατο. Έναν θάνατο όμως σωματικό, διότι το πνεύμα του ήταν ακμαίο ακόμα και στον επιθανάτιο ρόγχο.Περισσότερα

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.

Λάτρης του γυναικείου φύλου και περιπατητής των δύο όχθεων όπως ο Απολιναίρ, ο Υποκόμης Ντε Λάσκανο Τέγκι μας παρασύρει και μας ξεναγεί στον υπέροχο κόσμο του Παρισιού της εποχής του, γνωρίζοντάς μας με το γυναικείο φύλο, αυτό για το οποίο τόσοι και τόσοι έχουν γράψει. Με αίσθημα κατακτητικό και πολιορκητικό, ο εκκεντρικός, πλην ευρηματικός και ευφυέστατος συγγραφέας, γράφει το δικό του χρονολόγιο της ζωής του και των στιγμών του, ένα δικό του πανόραμα λογοτεχνικό που υμνεί τη γυναίκα αυτή, που ο Ουγκό είχε γράψει πως ο Θεός κάνει τη γυναίκα όμορφη και ο διάβολος την κάνει νόστιμη. Ο ίδιος γράφει χαρακτηριστικά ως προς αυτό το μωσαϊκό αναμνήσεων: “Αυτό το ημερολόγιο που τηρώ ανόρεχτα ενώ πέφτει το βράδυ, δεν αποτελεί τόσο απεικόνιση όσων μου συμβαίνουν, όσο ανάκληση συμβάντων που η ανάμνησή τους περνάει την πένα της από το μέτωπό μου”.Περισσότερα

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.

Μετά τα δύο πολύ έντονα φορτισμένα σε περιεχόμενο βιβλία, Να τελειώνουμε με τον Έντι Μπελγκέλ και την Ιστορία της βίας, ο Εντουάρ Λουί επανέρχεται με μία ακόμα δραματική ιστορία που έχει και αυτή καθαρά αυτοβιογραφικό χαρακτήρα και συγκλονίζει τον αναγνώστη με την αλήθεια που εκπέμπει. Πρόκειται για τον συγγραφέα και αφηγητή Λουί που ξεδιπλώνει ενώπιόν μας μια ζωή στο ρίσκο, μια ζωή κρεμασμένη στα μανταλάκια της κριτικής και της ανασφάλειας για αυτό που ο ίδιος διάλεξε να είναι ενώ η πολιτική κατάσταση διαλύει τον πατέρα του και εκείνος με τη σειρά του εκείνον. Αγκαλιά με το συναίσθημα της απόρριψης και λερωμένος από τον ίδιο του τον πατέρα με το στίγμα του ανεπιθύμητου που αρνείται το φύλο του για να γείρει προς το αντίθετο, ο Λουί γίνεται το σημείο αναφοράς με την κακή έννοια και σημαδεύεται από την απέχθεια του ίδιου του πατέρα, ο οποίος είναι ωσεί παρών αφού όλο παραπαίει η υγεία του για να μπορέσει να του μιλήσει.Περισσότερα

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.

Στο βιβλίο του ο Φιλαράκος, ο Γκυ ντε Μωπασάν αναφέρει: “…η ζωή είναι ένας λόφος, όσο ανεβαίνεις κοιτάζεις την κορυφή και χαίρεσαι, αλλά όταν φτάσεις επάνω, βλέπεις άξαφνα την κατηφόρα, και το τέλος, που είναι ο θάνατος”. Όπως στο μυθιστόρημα, έτσι και στα διηγήματα αυτά, ο αναγνώστης ικανοποιείται από την απόλαυση του λόγου του Μωπασάν που συνεπαίρνει με το ύφος και δαμάζει ό,τι βρει μπροστά του με έναν νατουραλισμό αψεγάδιαστο. Η σφαίρα της ανθρώπινης περιγραφής είναι για τον Μωπασάν ό,τι και το ψυχογράφημα για τον Ντοστογιέφσκι, εισέρχεται στα άδυτα του ήρωά του για να ρίξει φως στις άγνωστες και αδύναμες πτυχές του, να φωτίσει τον δρόμο προς την επιτυχία ή την αποτυχία του με την διαφορά πως δεν θα βρούμε εδώ την σκληρότητα με το ίδιο πρόσωπο που θα συναντήσουμε στους Αδελφούς Καραμαζόφ.Περισσότερα

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.

Γαλλία ώρα μηδέν. Η ιστορία καλεί τους πολιτικούς ταγούς να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων σε μία πολιτική συγκυρία άκρως κρίσιμη και εύθραυστη. Η Γαλλία βρίσκεται στο σταυροδρόμι δύσκολων αποφάσεων φλερτάροντας από τη μία με το κομμουνιστικό μέτωπο και από την άλλη με φιλοναζιστικές πολιτικές χωρίς όμως και να το διατυμπανίζει. Οι άνθρωποι της εξουσίας αλλάζουν και οι Γάλλοι πολίτες υφίστανται τις συνέπειες αλλοπρόσαλλων πολιτικών και επικίνδυνων ελιγμών μέσα σε ένα περιβάλλον αστάθειας και αβεβαιότητας για το αύριο. Ο πόλεμος είναι προ των πυλών και οι ισορροπίες κρέμονται σε ένα σκοινί βρίσκοντας την Γαλλία στο μέσο να αμφιταλαντεύεται προς ποια μεριά να κλίσει. Έχοντας πια την μηχανή του χρόνου να μας μιλά, η ιστορική αναδρομή προσφέρει κάθε λογής ανάλυση και ορθώς.Περισσότερα

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.

Θα ξεκινήσω να σας παρουσιάσω αυτό το βιβλίο κάπως απροσδόκητα, αναφερόμενος σε ένα άλλο βιβλίο, αυτό της Lydie Sylvayre, Μην κλαις που το 2014 απέσπασε το σημαντικότερο βραβείο των Γαλλικών Γραμμάτων, το γνωστό βραβείο Γκονκούρ (κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις Utopia). Σε αυτό το βιβλίο πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Μπερνανός μέσα από μία πολύ δεξιοτεχνική αφήγηση που μας πηγαίνει πίσω στο 1936 και τον Ισπανικό εμφύλιο στον οποίο ο συγγραφέας τάχθηκε σθεναρά και ολόψυχα στο πλευρό των Δημοκρατικών που έδιναν την μάχη ενάντια στους Φασίστες του Φράνκο. Με λίγα λόγια, ο σπουδαίος αυτός συγγραφέας το πολύπλευρο και πολυσχιδές έργο του οποίου σήμερα ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να διαβάσει, απασχολεί και δικαίως τους σύγχρονους συγγραφείς και τους εμπνέει να το επαναξιολογήσουν μελετώντας το.Περισσότερα

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.

Πρόκειται για ένα από τα πιο διαχρονικά κοινωνικά μυθιστορήματα όπου ο αναγνώστης ζει έντονα την εποχή την οποία ο Ζολά μας περιγράφει. Το βιβλίο εκδίδεται το 1880 εν μέσω φόβων για έναν γαλλοπρωσικό πόλεμο που βρίσκεται προ των πυλών αλλά και αναταραχών για μία γαλλική κοινωνία σε έκρυθμη κατάσταση παρά την φαινομενική της ηρεμία. Μία κοινωνία η οποία άλλωστε δείχνει να ζυμώνεται και να πλάθεται μέσα από τα γεγονότα που όλο τρέχουν. Την ίδια περίοδο το γαλλικό κίνημα του ιμπρεσιονισμού έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη και έχει προκαλέσει σκάνδαλο, ακριβώς όπως και η Νανά, με τους ζωγράφους να βγαίνουν έξω από τα εργαστήριά τους για να απαθανατίσουν στιγμές των ανθρώπων σε καθημερινές και απλές δραστηριότητές τους, τα λεγόμενα instantanés. Δεν μπορεί κανείς να λησμονήσει εξάλλου την φιλία του συγγραφέα με μεγάλους ζωγράφους της εποχής όπως τον Μανέ ή τον Τουλούζ Λωτρέκ, από τους οποίους θα αντλήσει και πολλά στοιχεία και θα συζητήσει πρόσωπα και πράγματα.Περισσότερα

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.